Ben küçük bir çocukken, evin bir kızı iken o kadar değerliydim ki halam, amcam, babam henüz ölmemiş ailenin en küçüğü ben.Ne kadar severlerdi beni.Hepsi sarıp sarmalardı en küçük ağlamamda.Zamanında ne çoktuk.Simdi ise yanımda kalanlar az ,değerimiz kaybettiklerimizin yanındaki kadar değil.Mutluluk sadece anlardan ibaret, geniş zamanlı değil.
Bugün içtiğim iki kadeh rakı da aklıma gelenler. Zor günlerdeyim, ülkem gibi yalnız hissediyorum bu aralar kendimi.Çocukluğumuzun saf ve katıksız sevgilerini arar oldum.Gözümdeki yaşlar istemsiz akıyor artık. Türkiye'de ülkemde kan aktıkça benim içimde de bir şeyler kanıyor. Zamanının da yok muydu bu kan vardı.Ama bu kadarı görülmedi eskilerde bile.Çocukluğuna özlem ,güzel ülkeme özlem ,barışa özlem.Özlemler bitmez bizde......
DenizKızı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder